ما آدمها به خاطره و اميد زنده‌ايم و در زندگي هر كداممان روزگاري هست كه خاطرات تلخ و شيرين‌اش همواره با ماست و چه روزهايي كه دلتنگ آن روزگاران مي‌شويم.

پنج آذر براي من و هم‌نسلان سرزمينم يادآور آن خاطرات است؛ روزگاري كه همگي از هر شهر و دياري و هر سن و سالي دانش‌آموز يك مدرسه بوديم، مدرسه‌اي كه درسش عشق بود و كلاسش سنگر. معلمش حضرت روح‌ا... بود و شاگردان ممتازش آنان كه اكنون همراه با معلمشان "عند ربهم يرزقون‌"اند.

روزگاري كه سمتمان خادم لشكر بود، لقبمان برادر. ايامي كه لباس خاكي به تن داشتيم و افتخارمان اين بود كه آقا مهدي با آن كلام آهنگين مخصوص خودش صدايمان كند "قارداش".

اكنون سال‌ها از آن روزگاران گذشته است ولي خاطراتش هرگز.

خاطرات آن روزگاران براي ما زنده‌تر از هر "اكنون" است.

من و مردمان سرزمينم با آن روزگاران زنده‌ايم و نفس مي‌كشيم.

ما اصولاً زنده‌ايم كه با آن روزگاران خاطره‌ها را نيز حفظ كنيم.

من و هم‌نسلان سرزمينم اميد آن داريم كه مصداق "و منهم من ينتظر" باشيم.

ما به پنج آذر و خاطرات و اميدهاي فراوانش زنده‌ايم.

در اين روز خجسته خاك مزار عزيزان سفر كرده را توتياي چشم خويش مي‌كنم و بر يادگاران آن روزگاران؛ رزمندگان و ايثارگران، جانبازان و آزادگان و در رأس همه، خانواده‌هاي معظم شهدا، پدران و مادراني كه عزيزان جانشان را در قربانگاه مدرسه عشق تقديم جانان كرده‌اند صميمانه اداي احترام مي‌كنم.

اسماعيل جبارزاده